همسر ، زندانبان است یا انیس؟

🔴 همسر زندانبان است یا انیس؟

تفاوت سیستم غربی و اسلامی

امروز هم در جامعه ما به هر نسبت که از فرنگیها پیروی کنیم  کانون خانوادگی را متزلزل کرده ایم. وقتی که جامعه ما به دستور اسلام واقعاً عمل می‏ کرد؛ یعنی پسرها واقعاً قبل از ازدواج، با زنی و دختری در تماس نبودند و به اصطلاح فرنگیهای امروز یک گرل فرند نداشتند (رفیق دختر نداشتند) و دخترها هم همین طور، ازدواج برای یک پسر یا دختر یک آرزو بود. 

یک پسر به سن پانزده شانزده سالگی که می‏ رسید، احساس طبیعی نیاز به همسر در او پیدا می‏ شد، یک دختر هم همین طور، و این طبیعی است که آرزوی یک پسر این بود که زن بگیرد چون به وسیله ازدواج از محدودیت و ممنوعیتِ استفاده از زن خارج می ‏شد و به مرز آزادی استفاده از زن می‏ رسید. آن وقت «شب زفاف کم از صبح پادشاهی» نبود، چون روی خاصیت روانی، اولین موجودی که این پسر را به این‏ حظّ و بهره رسانده یعنی از محدودیت به آزادی رسانده همسرش بوده، و برای دختر هم این پسر اولین کسی بوده که او را از محدودیت به آزادی رسانده است. این بود که پسر و دخترهایی که اصلًا همدیگر را ندیده بودند و ازدواج کرده بودند، آنچنان با یکدیگر الفت می‏ گرفتند که وضع عجیبی بود. (نمی ‏خواهم بگویم که ندیدن، کار درستی است. نه، اسلام اجازه داده است که ببینند، ولی اگر هم ندیده بودند، وقتی به یکدیگر می ‏رسیدند تا لب گور به یکدیگر عشق می ‏ورزیدند).  

 

اما سیستم فرنگی به پسر اجازه می دهد 

 که تا زمانی که زن نگرفته روابط جنسی‏ اش آزاد باشد و به دختر هم اجازه می ‏دهد تا شوهر نکرده روابط جنسی‏ اش آزاد باشد. نتیجه این است که برای یک پسر ازدواج محدودیت است و برای یک دختر هم ازدواج محدودیت است. قبل از ازدواج، آزادی داشته با هر کسی [رابطه داشته باشد]، حال که می‏ خواهد ازدواج کند به یک نفر محدود می ‏شود. این است که یک پسر وقتی می‏ خواهد زنی را بگیرد، می‏ گوید: «من از امروز یک زندانبان برای خودم درست کردم.» یک دختر هم شوهرش برایش زندانبان می‏ شود؛ یعنی از آزادی به محدودیت می‏ آیند (استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج4، ص18)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

¿Es la esposa una carcelera o una compañera?
La diferencia entre el sistema occidental e islámico

Hoy en día, en nuestra sociedad, cuanto más seguimos a los occidentales, más debilitamos el núcleo familiar. Cuando nuestra sociedad actuaba verdaderamente según las enseñanzas del Islam, es decir, cuando los chicos antes de casarse no tenían contacto con ninguna mujer o chica y, como dicen los occidentales hoy en día, no tenían una "novia", y las chicas tampoco, el matrimonio era un deseo para los chicos y chicas.

Un chico, cuando llegaba a la edad de quince o dieciséis años, sentía naturalmente la necesidad de tener una esposa, y lo mismo ocurría con una chica. Era natural que el deseo de un chico fuera casarse, porque a través del matrimonio salía de la restricción y prohibición del uso de la mujer y alcanzaba la libertad de tener una relación con ella. En ese momento, "la noche de bodas no era menos que la mañana de un rey", porque psicológicamente, la primera persona que le había permitido a este chico pasar de la restricción a la libertad era su esposa, y para la chica, este chico era el primero que la había llevado de la restricción a la libertad. Así que, chicos y chicas que nunca se habían visto antes, cuando se casaban, se apegaban tanto que era algo asombroso. (No quiero decir que no verse sea lo correcto, no, el Islam permite que se vean, pero si no se hubieran visto, cuando se encontraban, se amaban hasta la tumba).

Sin embargo, el sistema occidental permite a los chicos tener relaciones sexuales libres hasta que se casan, y lo mismo para las chicas. El resultado es que para un chico, el matrimonio es una restricción, y para una chica también lo es. Antes del matrimonio, tenían libertad para relacionarse con cualquiera; ahora, al casarse, se limitan a una sola persona. Es por eso que un chico cuando se casa dice: "Hoy me he hecho un carcelero". Una chica también considera a su esposo como un carcelero; es decir, pasan de la libertad a la restricción.