#استاد_پناهیان:
#همسرداری
#استاد_پناهیان
💢طبیعی است محبت از آغاز زندگی برای انسان یک مفهوم بدیهی و دوست داشتنی است.
💢انسان ها گل هایی هستند که آب محبت، موجب رویش انها میشه، موجب طراوت انها میشه.
و ما از آغاز تا انجام زندگی، به دنبال اون هستیم.
در میان فامیل،
آشناها،
در گروههای صنفی،
روشنگری کنید!
بیکار نباشید!
خدا شاهد است گاهی از اوقات بیکاری خیانت به اهلبیت عصمت و طهارت(ع) است.
حضرت فرمود: به خاطر شدّت محبتشان است، نمیتوانند تحمل کنند، باید بگویند.(صفات الشیعه/ص15)
یا باید بفهمی و بگویی، یا باید بشنوی و بفهمی؛ بیکار نباش!
باید جهاد و زندگی مجاهدانه را باور کنیم.
تند تند وقت بگذار، برو یاد بگیر و بعد برو بگو و به دیگران منتقل کن.
پیامبر گرامی اسلام(ص) در سخنرانیشان میفرمودند:
یا باید بفهمی و بگویی، یا باید بشنوی و بفهمی؛
بیکار نباش!
اینها تقوای امروز است!
اینها آن رشدی است که ما باید پیدا کنیم.
اینها آن عُرضههایی است که ما نداریم.
باید جهاد را باور کنیم!
باید زندگیِ مجاهدانه را باور کنیم.
«جاهِدُوا فِی اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ»(حج/78)
باید حقِ جهاد الهی را بجا بیاوری؛ نه اینکه هرقدر که دلت میخواهد جهاد کنی. باید آن مقداری که خدا شایسته است برایش بدوی، بمیری و خسته نشوی، آنمقدار باید این کار را انجام دهی.
(گزیده شده توسط کانال panahiani@ )
#هم_افزایی #فعالیتهای_مردمی #استاد_پناهیان #پناهیان
____________
✅ برای عضویت در کانال رسمی #استادپناهیان لینک زیر را کلیک کنید:
telegram.me/panahian_ir
دانشگاه تهران/مقدمات «تمدن مهدوی» در «بستر تمدن غربی»-1
#استاد_پناهیان
#همسرداری
#استاد_پناهیان
🔸🔶کلید طلایی زندگی مشترک🔶🔸
✳میخواهیم در رابطه با سه نکته ای که برای زندگی نورانی شما عزیزان مفید خواهد بود صحبت کنیم:
دانشگاه امام صادق(ع)-برای نزدیک شدن به خدا/ج5
پناهیان: مهمترین اقدامی که انسان باید انجام دهد تا به هدف برسد چیست؟/ حلقۀ واسطی که «علم»، «ایمان»، «محبت» و «عمل» را مثمر ثمر قرار میدهد، «نیت» است/ مشکل تو گناه نیست؛ مشکل تو آنجاست که کار خوب بدون نیت انجام میدهی/ روی نیتت کار کن، و الا مثل قابیل خواهی شد
زمان: 94/07/26
مکان: تهران - دانشگاه امام صادق(علیه السلام)
مشکل ما در ایمان هم نیست؛ همین مقدار ایمانی که داریم، کافی است. ما به چه چیزی ایمان نداریم؟ به خدا؟ به معاد؟ به وحی و نبوت؟ همینمقدار ایمانی که داریم، کافی است. درست است که هنوز یقینمان آنقدر نشده که ما را وادار کند که جلو برویم، اما نباید چنین انتظاری داشته باشیم. نباید انتظار داشته باشیم که اول یقین ما عین یقین عرفا بشود، و بعد جلو برویم! پس تا آن موقع چگونه میخواهیم حرکت کنیم؟!