موحد عملی

استاد شهید مرتضی مطهری :

توحید آنوقت برای انسان توحید واقعی است که تا آن اعماق روحش نفوذ کرده باشد،

 یعنی غیر از خدا چیزی را نبیند و

چیزی را نخواهد و از چیزی نترسد. 

اگر انسان به حدی رسید که غیر از رضای خدا هیچ چیزی را نخواست و هرچه را که خواست به آن دلیل خواست که رضای خدا در اوست، موحد واقعی است؛ 

یعنی اگر سر سفره هم نشست فکر می‏کند که الآن رضای خدا در این است که من غذا بخورم یا نه؟ اگر حساب کرد رضای خدا در این است که من این غذا را بخورم چون غذا حلال است، من هم گرسنه هستم و به غذا احتیاج دارم، باید غذا بخورم تا نیرو بگیرم تا بتوانم وظایف خودم را در راه رضای خدا انجام بدهم پس می‏خورم، 

و اگر از هیچ چیزی غیر خدا هم نترسید و باک نکرد و اگر در راه خدا از هیچ چیزی مضایقه نکرد، به چنین فردی می‏گویند موحد عملی. 

همان طوری که دیدیم ابراهیم از جانش به هیچ شکل مضایقه نکرد، او را در آتشها انداختند اهمیت نداد. 

او آماده بود برای اینکه در این آتشها کباب بشود. ابراهیم از مالش گذشت، 

یعنی هرچه داشت همه را گذاشت و از سرزمین اصلی خودش مهاجرت کرد 

و گفت: انّی ذاهِبٌ الی‏ رَبّی سَیهْدین‏ من به سوی پروردگارم می‏روم، یعنی به دنبال عقیده و ایده‏ام می‏روم. (ابراهیم از یک خانواده به اصطلاح پایین نبود، گوسفند داشت، اسباب و اشیاء دیگر داشت). 

از همه اینها بالاتر این بود که از فرزندش در راه خدا گذشت، حاضر شد در راه خدا فرزند خودش را قربانی کند.