حزن قلبی
يكشنبه, ۱۲ مهر ۱۳۹۴، ۰۹:۵۴ ب.ظ
عارف سریع‌السیر مرحوم شیخ محمد بهاری می‌فرماید:
«به محض انقطاع رشتۀ حزن از قلب، فیوضات معنویه منقطع گردد»
و می‌فرماید:
«اگر قلب شاد و خندان باشد، هم او را بهره‌ای از معارف نخواهد بود» .
دربارۀ مؤمن در روایت آمده:
«الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِی وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِی قَلْبِهِ» ؛ «در دل محزون است و صورتش خندان».
پس حزن قلبی نباید به عبوس بودن صورت و بداخلاقی بینجامد. مؤمن ترش‌خو و عبوس نیست و اهل قهقهه نیز نیست و خنده او مانند رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم تبسم است. سالک تبسمی نمکین بر لب دارد، تبسمی که خود حاکی از حزنی درونی است
منبع: کتاب سیر و سلوک (طرحی نو در عرفان عملی شیعی) صفحه ۳۲۰ و ۳۲۱
