دیدگاه ها در مورد مفهوم انتظار در بیان امام

#مفهوم_انتظار 

#کلام_امام_خمینی

بعضی‌ها انتظار فرج را به این می‌‏دانند که در مسجد، در حسینیه، در منزل بنشینند و دعا کنند و فرج امام زمان ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ را از خدا بخواهند. این‌ها مردم صالحی هستند که یک همچو اعتقادی دارند. بلکه بعضی از آن‌ها را که من سابقاً می‌‏شناختم بسیار مرد صالحی بود، یک اسبی هم خریده بود، یک شمشیری هم داشت و منتظر حضرت صاحب ـ سلام‏اللّه‏ ع.لیه ـ بود. این‌ها به تکالیف شرعی خودشان هم عمل می‌‏کردند و نهی از منکر هم می‌‏کردند و امر به معروف هم می‌‏کردند، لکن همین، دیگر غیر از این کاری ازشان نمی‌‏آمد و فکر این مهم که یک کاری بکنند، نبودند.

یک دستۀ دیگری بودند که انتظار فرج را می‌‏گفتند این است که ما کار نداشته باشیم به اینکه در جهان چه می‌‏گذرد، بر ملت‏‌ها چه می‌‏گذرد، بر ملت ما چه می‌‏گذرد؛ به این چیز‌ها ما کار نداشته باشیم، ما تکلیف‏های خودمان را عمل می‌‏کنیم، برای جلوگیری از این امور هم خود حضرت بیایند ان‏شاءاللّه‏، درست می‌‏کنند؛ دیگر ما تکلیفی نداریم. تکلیف ما همین است که دعا کنیم ایشان بیایند و کاری به کار آنچه در دنیا می‌‏گذرد یا در مملکت خودمان می‌‏گذرد، نداشته باشیم. این‌ها هم یک دسته‏ای، مردمی بودند که صالح بودند.

یک دسته‏ای می‌‏گفتند که خوب، باید عالم پر [از] معصیت بشود تا حضرت بیاید؛ ما باید نهی از منکر نکنیم، امر به معروف هم نکنیم تا مردم هر کاری می‌‏خواهند بکنند؛ گناه‏‌ها زیاد بشود که فرج نزدیک بشود.

یک دسته‏ای از این بالا‌تر بودند، می‌‏گفتند: باید دامن زد به گناه‌ها، دعوت کرد مردم را به گناه تا دنیا پر از جور و ظلم بشود و حضرت ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ تشریف بیاورند. این هم یک دسته‏ای بودند که البته در بین این دسته، منحرفهایی هم بودند، اشخاص ساده لوح هم بودند، منحرفهایی هم بودند که برای مقاصدی به این دامن می‌‏زدند.

یک دستۀ دیگری بودند که می‌‏گفتند که هر حکومتی اگر در زمان غیبت محقق بشود، این حکومت باطل است و بر خلاف اسلام است. آن‌ها مغرور بودند. آنهایی که بازیگر نبودند، مغرور بودند به بعض روایاتی که وارد شده است بر این امر که هر عَلَمی بلند بشود قبل از ظهور حضرت، آن علم، علم باطل است. آن‌ها خیال کرده بودند که نه، هر حکومتی باشد، در صورتی که آن روایات [اشاره دارد] که هر کس علم بلند کند با علم مهدی، به عنوان «مهدویت» بلند کند، [باطل است.]

حالا ما فرض می‌‏کنیم که یک همچو روایاتی باشد، آیا معنایش این نیست که تکلیفمان دیگر ساقط است؟ یعنی، خلاف ضرورت اسلام، خلاف قرآن نیست این معنا که ما دیگر معصیت بکنیم تا پیغمبر بیاید، تا حضرت صاحب بیاید؟ حضرت صاحب که تشریف می‌‏آورند برای چی می‌‏آیند؟ برای اینکه گسترش بدهند عدالت را، برای اینکه حکومت را تقویت کنند، برای اینکه فساد را از بین ببرند. ما برخلاف آیات شریفۀ قرآن دست از نهی از منکر برداریم، دست از امر به معروف برداریم و توسعه بدهیم گناهان را برای اینکه حضرت بیایند؟ حضرت بیایند چه می‌‏کنند؟ حضرت می‌‏آیند، می‌‏خواهند همین کار‌ها را بکنند. 

الآن دیگر ما هیچ تکلیفی نداریم؟ دیگر بشر تکلیفی ندارد، بلکه تکلیفش این است که دعوت کند مردم را به فساد؟ به حسب رأی این جمعیت، که بعضیشان بازیگرند و بعضیشان نادان، این است که ما باید بنشینیم،... دعاگوی امریکا باشیم و... امثال این‌ها تا اینکه این‌ها عالم را پر کنند از جور و ظلم و حضرت تشریف بیاورند. بعد حضرت تشریف بیاورند، چه کنند؟ حضرت بیایند که ظلم و جور را بردارند؛‌‌ همان کاری که ما می‌‏کنیم و ما دعا می‌‏کنیم که ظلم و جور باشد! حضرت می‌‏خواهند همین را برش دارند. 

ما اگر دستمان می‌‏رسید، قدرت داشتیم، باید برویم تمام ظلم و جور‌ها را از عالم برداریم. تکلیف شرعی ماست، منتها ما نمی‌‏توانیم. اینی که هست این است که حضرت عالم را پر می‌‏کند از عدالت؛ نه شما دست بردارید از تکلیفتان، نه اینکه شما دیگر تکلیف ندارید...، البته آن پر کردن دنیا را از عدالت، آن را ما نمی‌‏توانیم [پر] بکنیم. اگر می‌‏توانستیم، می‌‏کردیم، اما چون نمی‌‏توانیم بکنیم ایشان باید بیایند. الآن عالم پر از ظلم است. شما یک نقطه هستید در عالم. عالم پر از ظلم است. 

ما بتوانیم جلوی ظلم را بگیریم، باید بگیریم؛ تکلیفمان است. ضرورت اسلام و قرآن [است،] تکلیف ما کرده است که باید برویم همه کار را بکنیم. اما نمی‌‏توانیم بکنیم؛ چون نمی‌‏توانیم بکنیم، باید او بیاید تا بکند. اما ما باید فراهم کنیم کار را. فراهم کردن اسباب این است که کار را نزدیک بکنیم، کار را همچو بکنیم که مهیا بشود عالم برای آمدن حضرت ـ سلام‏اللّه‏ علیه ـ.

امام خمینی 

@mahdavyat