ما تشتهی

ما تشتهی که فرمود

ما تشتهى کـــه فرمــــــود لاتسرفــوا ندارد

ایــن دل کـــه اشتهایى جـــز روى او نـدارد

اى عاقلان مگویید ایـن خانــه را رهـــــا کن

هستـى بـرون ز کــوى او رنــگ و بـــو ندارد

قومــى به جستجویـت آواره ‏کــو بـه کویند

در قلب من که هستى این جستجو ندارد

تا کـى به ناله و غم اشــــک از بصر بریزم

مولا بیــا که دیگــر این دیده ســــــو ندارد

ارباب نازنینــــم شرمنــــــــده تــو هستـم

بنگـــــر غـلام خــود را کـــو آبـــــــرو ندارد

خواهد دلــــــم بگوید از رنـــج و غـم برایت

امـا تــــوان گفتــــن را مـــو بــه مـــو ندارد

خواهـــــم روم مصلّـــى بهـر نمـاز عشقت

میدانـم این نمـازم جز خــون وضـــــو ندارد

جــان میـدهــد غلامــت، مولا بیــا نظـــاره

جـــز دیــــــدن تـــو دیــگــــــر او آرزو ندارد. [استاد پناهیان]