محیی الدین بن عربی

لطایف و اشارات شیخ اکبر محیی الدین بن عربی

سعادتمند کسی است که حق را در خلق بیند نه انکه قضای حق را در آنان مشاهده کند. هر که در خلق به چشم حق نظر کند بر آنان رحم خواهد کرد و هر که در آنان به چشم علم نظر کند بر ایشان ستم خواهد کرد.

تکبر کن بر آن کس که بر خدا تکبر می کند، زیرا این نشانۀ تواضع توست. و در برابر کبریایی متکبران تواضع مکن، هرچند بدانی که او از خداست و کبر صفت ذات مقدس اوست.

آن کس که تو را موعظه می کند به تو علم اموخته است و ان کس که به تو علم اموزد،امامت او بر تو مسلم است. اما کسی که تو را متذکر کند، اقرار کرده بر اینکه تو عالمی. این دو ( موعظه و تذکر) دو منزل جداگانه اند.

موعظه در وقت گریز و بی قراری است و ذکر در وقت رجوع و آرامش.

صورت آدمی پس از مرگ بر حسب تنوع احوال او در دنیا، متنوع می گردد. پس بر نیکوترین احوال باش تا بر نیکوترین صورتها محشور شوی

وقتی دری را به روی خود بسته دیدی، بدان که در پس آن چیزی برای تو نهاده اند. پس برای گشودن آن،‌دست به کار شو.

هر که یک بار از سر حق و حقیقت به درگاه خدای تعالی سجده کند، دیگر هرگز سر از آن سجده بر نخواهد داشت. و هر کس پس از سجده سر از سجده بر دارد، یقین دان که برای حجاب سجده کرده نه برای خدا.

 وقتی حبیب و رقیب هر  دو حاضر باشند، تو با زبان حبیب با رقیب سخن بگو. حبیب می شنود و زبان تو را میفهد و تو نیز از غائله رقبا در امان خواهی بود.

سایه ها را برای تیرگی نگسترده اند، بلکه سایه ها نردبان تو برای معرفت خدای تعالی هستند. تو سایه خدایی و او سرانجام تو را بسوی خویش باز پس می کشد.

هر که قدر حق را نداند اما به جهل خود آگاه باشد، نزد خدا مقرب است . لکن آن کسی که به جهل خود اعتراف نکند، مطرود در گاه خداوند است. آری معامله چنین است.

 اگر از تو پرسند،آن کدام ظاهر است که هرگز شناخته نمی شود و آن کدام باطن است که هرگز ناشناخته باقی نمی ماند،بگو حق است.

گزیده (( لطایف و اشارات)) از کتاب (( التراجم))

اثر شیخ اکبر محیی الدین بن عربی

ترجمه محمد رضا جوزی

کیما/ جلد اول/ دکتر حسین الهی قمشه ای/ سید احمد بهشتی شیرازی